Het tweede (en laatste) deel van de schitterende documentaire "Elvis The Searcher" is niet bepaald eentje om vrolijk van te worden... de films, het slechte management van Colonel Parker (eindelijk krijgt de man ook eens lik op stuk), toch ook een sublieme comeback (1968), perfecte shows (1969-1970) en dan een Elvis die het later in de seventies zelf niet meer ziet hoe het verder moet.  Parker had na Elvis' legerdienst alleen maar oog en oor voor slechte deals met filmmaatschappijen en songwriters omdat die gemakkelijk geld in het laatje brachten.  
Een "happy end" kregen we niet, al heeft "If I Can Dream" op het einde weer veel goed gemaakt. Al bij al een eerlijke visie over een eenzaam leven van een groot artiest, zanger en man die ons zo heeft weten te bekoren. 
We weten allemaal dat het nog beter kon, nog intenser, nog mooier.  Helaas op grote hoogte sta je er helemaal alleen voor. 
Er is en blijft maar één Elvis.