Vandaag viert men in Amerika onafhankelijkheidsdag, maar wegens de rassenrellen, betogingen en de steeds erer wordende Corona-crisis wordt het wellicht een dag in mineur. Naar aanleiding van deze turbulente tijden in de U.S.A  wijdde de internetsite apost.com een mooi artikel uit dezelfde moeilijke periode in 1968, toen Amerika ook letterlijk in "brand" stond.

Elvis Presley was een performer die hielp om een tijdperk vorm te  geven. Hij is het soort talent dat eens per generatie voorbij komt.  Elvis hielp om rock-'n-roll mainstream te maken. Hij introduceerde soul  en rhythm and blues bij het blanke publiek, in een tijd waarin deze  werden beschouwd als genres in de marge. 
Nadat hij in de jaren '50  voor het eerst bekend werd, leek het alsof zijn carrière in de jaren  '60 als een nachtkaars zou uitgaan. Dat was immers de tijd dat The  Beatles en The Rolling Stoness hip werden. Maar Elvis lanceerde een  spectaculaire comeback in 1968 en verraste de wereld met een optreden  dat intenser was dan alles wat er daarvoor bestond.                   
                                                                                                                                                                
De muziekindustrie kan echt worden onderverdeeld  in een tijd voor Elvis en na Elvis. Zo groot en beroemd was hij. Maar  zelfs hij maakte ups en downs mee in zijn carrière. Op een gegeven  moment, in 1968, had hij het gevoel dat hij zijn carrière nieuw leven  moest inblazen. En wel met een televisie comeback special.  Elvis was in die tijd al een doorgewinterde artiest. Maar hij wist ook  dat veel van deze special af zou hangen. Voor een grote ster die zelden  plankenkoorts had, was hij erg nerveus. Zelfs zijn drummer, D.J.  Fontana, merkte dat, zoals Rolling Stone citeerde:
"Elvis  was bijna nooit nerveus - maar toen wel ... We speelden een paar  nummers, en na een tijdje kwam het los, en het bleek goed te gaan. Hij  was gewoon al een hele tijd uit de schijnwerpers."
                                                                                                                                                                                                                                                                                       
Een andere kwestie was dat het roerige jaren  waren. 1967 en 1968 waren moeilijke jaren voor de Amerikaanse cultuur.  De natie was geschokt door rellen over geïnstitutionaliseerd racisme.  Martin Luther King was in april van dat jaar vermoord, en Bobby Kennedy in juni. De special van Elvis werd slechts enkele maanden na de dood van Kennedy uitgezonden. 
Eén  ding was duidelijk: Elvis wilde een verklaring afleggen om de natie  samen te laten komen, en met zijn emotionele uitvoering van "If I Can  Dream," deed hij dat ook.
                                                                                                                                                                                                    
In het nummer zingt Elvis over broederschap,  samen lopen, samenkomen. Zijn optreden is zo intens en oprecht, dat  zelfs zijn band het voelde. De schrijver van het nummer, Walter Earl  Brown, heeft gezegd  dat toen Elvis het nummer opnam, hij tranen zag biggelen over de wangen  van de achtergrondzangeressen. Een van hen zei tegen hem:
"Elvis heeft nog nooit met zoveel emotie gezongen. Het voelt alsof hij elk woord meent."
Elvis  had een geweldig talent, en hij wilde dat ten goede inzetten. Dit  nummer uit de special is een bewijs van zijn zangkunsten en zijn grote  hart.
                                                                                                                            
                                                                        
Wat zijn de favoriete inspirerende  momenten in de muziek voor jou? Hoe hebben ze de cultuur of je eigen  leven beïnvloed? Laat het ons weten in de reacties en deel dit artikel  zeker ook met anderen!

Bekijk nog eens deze prachtige versie van If I Can Dream via deze link:

www.youtube.com/watch
Bron: apost.com